H άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Ένωση πνίγεται από τη γραφειοκρατία της. Νομοθετεί με βήμα χελώνας.

Η πρώτη στροφή της συντεταγμένης μεταμόρφωσης του Αλέξη Τσίπρα

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ - του Θανάση Λουκόπουλου*

Πολλοί περισσότεροι του αναμενομένου, προσπαθούν στις Βρυξέλλες να ερμηνεύσουν και να εξηγήσουν, την αδυναμία συνεννόησης και την ιδιάζουσα αστοχία υλικού που παρατηρείται στην υπόθεση της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης. Είναι κάτι που όχι μόνο δεν περνά πίσω από τις γραμμές, αλλά αντιθέτως προβληματίζει και, σε μερικές περιπτώσεις, φοβίζει.

Οι εν λόγω κύκλοι της Ε.Ε., θεωρούν ότι πίσω από αυτή την πρωτοφανή παγκοσμιότητα που απέκτησε το ελληνικό ζήτημα, δεν μπορεί να κρύβονται μόνο τα περίεργα ανακλαστικά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, απέναντι στην κυβερνητική προοπτική αριστερών κομμάτων σε χώρες της Ε.Ε. όπου σοβεί η κρίση. Ούτε τα σχετικά λίγα δισ. ευρώ που χρειάζονται για την διάσωση μιάς χώρας που κινδυνεύει με χρεοκοπία.

Αυτό που πρωτίστως φοβίζει, είναι το ενδεχόμενο το ελληνικό ζήτημα, να αποτελέσει την σταγόνα με την οποία θα ξεχειλίσει το ποτήρι της ανεπάρκειας των δομών της Ε.Ε.

Τους ανησυχεί για παράδειγμα το γεγονός οτι θεσμοθετημένα παγκόσμια όργανα, όπως το G7, οι BRICS και Αμερικάνικοι διακυβερνητικοί θεσμοί, είναι έτοιμοι να παρέμβουν προκειμένου να τελειώσει αυτό το ιδιαιτέρως κουραστικό παιχνίδι με το ελληνικό ζήτημα.

Να υπογραμμιστεί εδώ οτι μαζί με το ελληνικό ζήτημα, η ευρωπαϊκή πολιτική δείχνει να πνίγεται και στο ζήτημα των μεταναστευτικών ροών. Και στο ακανθώδες Βρετανικό BREXIT. Και στο θέμα των μυστικών φορολογικών εξαιρέσεων. Και στην δυστοκία ολοκλήρωσης του νέου παραγωγικού μοντέλου που απαιτείται για την Ε.Ε. Και στην έλλειψη συνεκτικού στρατηγικού σχεδίου για το διεθνές εμπόριο. Και στην αναποτελεσματικότητα της ενιαίας εξωτερικής πολιτικής. Και στις παλινδρομίες γύρω από το ενεργειακό. Δεν είναι και λίγα...

Πέραν όλων αυτών, κανείς δεν κλείνει τα μάτια στο ότι η άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Ένωση πνίγεται από τη γραφειοκρατία της. 

Νομοθετεί με βήμα χελώνας. 

Συζητά χωρίς απτά αποτελέσματα, και όταν αποφασίζει έχει ξεπεραστεί από την πραγματικότητα. Επαφίεται στην ευρηματικότητα των lobbies για την σύνταξη ενός απλού κανονισμού. Το outsouring και οι επιδοτήσεις των πανεπιστημιακών ξεβράζουν καθημερινά σκάνδαλα, με αποτέλεσμα η υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου να έχει τόσο μεγάλο όγκο υποθέσεων που καμιά έρευνα δεν ολοκληρώνεται σε προβλέψιμο χρόνο.

Σε όλα αυτά τα θεσπέσια, να προσθέσουμε ότι η Ευρώπη των θεσμών και των κανόνων αδυνατεί να συντάξει έναν ρεαλιστικό προϋπολογισμό, για τις δαπάνες των θεσμικών της Οργάνων και την υποστήριξη των πολιτικών της. Έχει απαξιώσει την Ευρωβουλή, με τις διαδικασίες των διακυβερνητικών συνεννοήσεων. Τα μεγάλα θέματα επιλύονται σε «πηγαδάκια» ηγετών και στο παρασκήνιο. Παρά την ίδρυση της ΕΚΤ, χρειάστηκε να δημιουργήσει έναν έκτακτο μηχανισμό για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που δεν αποτελεί μέρος των θεσμικών δομών της ΕΕ, αλλά λειτουργεί με καταστατικό Ανωνύμου Εταιρίας, στο Λουξεμβούργο. Αποκορύφωση της αδυναμίας διαχείρισης της οικονομικής κατάστασης ήταν η αποδοχή της συμμετοχής του ΔΝΤ στη διάσωση ευρωπαϊκών οικονομικών. Και μάλιστα, οικονομιών της Ευρωζώνης.

Σαν κερασάκι σε άγευστη ευρωτάρτα, το ΔΝΤ ασκεί κριτική προς την ΕΕ, χαρακτηρίζοντας «υπερβολικά περίπλοκο τον έλεγχο της δημοσιονομικής κατάστασης των μελών της ΕΕ με στόχους υπερβολικά αυστηρούς για το χρέος, ώστε να αντιμετωπίσουν την πραγματική οικονομία».

Η μελέτη δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή 29/5. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που τα στελέχη του ΔΝΤ πιέζουν την Ελλάδα να προσαρμοστεί στους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, όταν οι ίδιοι επισημαίνουν ότι «σπάνια έχουν εφαρμοστεί ή εκπληρωθεί τέτοιοι στόχοι για όριο χρέους στο 60% του ΑΕΠ και έλλειμμα στο 3%. Οι παρατηρήσεις της μελέτης είναι σωστές, αλλά... δραματικά ανεπίκαιρες. Λόγω αργοπορίας δέκα ετών. Τώρα, δεν μένει παρά να δούμε και πόσο υποκριτικά γραμμένες είναι.

Διότι το ΔΝΤ, προτείνει στην ΕΕ «να επικεντρωθεί περισσότερο στο κρατικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ως ένα μόνο, μεταξύ άλλων, βασικό δημοσιονομικό μέγεθος, υιοθετώντας περισσότερο ευέλικτους κανόνες για τις δαπάνες». Με αυτή την αντίληψη το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, που ζητά η Ελλάδα, θα μπορούσε να επιλυθεί με απόφαση επιμήκυνσης της αποπληρωμής του και ταυτόχρονη υποστήριξη των δημοσίων επενδύσεων.

Και επειδή ως γνωστόν ο φόβος φυλάει τα έρημα, θέλουν όντως -οι ίδιοι κύκλοι- να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να λύσουν το πρόβλημα της Ελλάδας. Αφενός διότι η αποτυχία απειλεί τις μπίζνες των νέων επενδυτικών σχεδίων (βλ. πλάνο Γιούνκερ) και αφετέρου διότι κούρασε η γκρίνια και η αστάθεια στις χρηματαγορές. Μέχρι τότε οι διαπραγματεύσεις θα περιβάλλονται από απόλυτη μυστικότητα, οι «ειδήσεις» θα προκύπτουν από στοχευμένες διαρροές, ενώ καμιά λέξη δεν θα εκστομίζεται τυχαία.

Ούτε η αναδίπλωση, που θα φτάνει τα όρια της συντεταγμένης μεταμόρφωσης, του Αλέξη Τσίπρα θα είναι τυχαία. Θα είναι μέρος του σεναρίου, για να μην πούμε το σενάριο αυτό καθεαυτό, το οποίο καθαρογράφεται αυτές τις ημέρες. Και αυτό δεν είναι κατ΄ανάγκη λάθος. Αρκεί να γίνει με σχέδιο ώστε να διασφαλιστούν τα διαχρονικά ελληνικά συμφέροντα. Αρχής γενομένης από την συγκρότηση ενός νέου επαγγελματικού-παραγωγικού κυβερνητικού σχήματος.


* Ο Θανάσης Λουκόπουλος είναι πολιτικός συντάκτης που εργάζεται στις Βρυξέλλες , με καταγωγή από την Δωρίδα

.